Dit is nu eens een schoolvoorbeeld van de manier waarop “wereld”muziek kan klinken, zie: een van oorsprong Griekse klassieke gitarist, die in Berlijn aanbelandt, maar in het zuiden van Spanje hopeloos verliefd wordt op de flamenco. Hij leert die bijzonder goed te spelen en is met deze plaat aan zijn tweede outing toe. Nu vind ik zelf de flamenco een bijzonder lastig te beluisteren muziekgenre: er gebeurt steevast erg veel, zodat je, met je oren alleen, moeilijk alles kunt volgen. Bij een live-concert kun je ook je ogen gebruiken om alles waar te nemen, maar met een plaat ben je dus beperkt en toch…

Ik stel vast dat deze CD al dagenlang keer op keer door de speakers schalt en dat ik er keer op keer erg van geniet. Dàt heeft dan weer te maken met de manier waarop de acht eigen composities van Tsiachris hun eigen plaats kregen in de juiste volgorde én met de manier waarop hij de grenzen van het genre aftast door gastmuzikanten uit te nodigen en eigen accenten te leggen. Zo opent de plaat met de titeltrack, die zijn titel allerminst gestolen heeft en die eigenlijk de muzikale vertaling is van de “zin in zon”, waarin de Griek in Berlijn wel eens lijdt, met flink wat elementen uit de jazz door de flamenco-klanken heen gedraaid en wordt er plaats gemaakt voor de gitaren van Gabriel Lorente en van Rüdiger Krause, die ook de zang voor zijn rekening neemt en overigens, net als Nikos, één derde is van het trio Guitar Celebration.

In de tango “A Curro Romero” is José Campos Vortes de vocalist van dienst, en met “Maestro Vicente” en de oud van Alaa Zouiten wordt moeiteloos de oversteek naar Noord-Afrika gemaakt. Die zijsprongen maken van deze CD een heel speels, gevarieerd geheel, waarop op onvoorstelbaar hoog niveau en met gigantische virtuositeit gemusiceerd wordt, maar dan wel op zo’n manier, dat je bij elk nummer vaststelt dat de titularis van dienst, zichzelf helemaal weet in te passen in het geheel van de muzikanten waarmee hij muziek maakt. Niks geen sterallures, nergens kun je hem erop betrappen dat hij zichzelf belangrijker vindt dan zijn medespelers en dat maakt van tracks als “Falso Juramento”- waarop de ook al in Berlijn residerende Amerikaan Roland Satterwhite prachtige dingen doet met zijn viool - of afsluiter “A Nuestros Viejos”, waarin de sax van Jan von Klewitz schittert, evenzoveel hoogtepunten van een plaat die niet één minder moment bevat. Voor fijnproevers, gevorderd of aankomend !

(Dani Heyvaert)